Voorzichtig begin ik aan deze blog. Stiekem ben ik een beetje bang. Straks maak ik het vol trots “wereldkundig”, bleek het een fase te zijn. Nee, dit keer is het anders. Ik word namelijk al twee weken lang ‘s ochtends vanzelf of van de wekker wakker. Ik val in slaap en ik word wakker. Nu denk je misschien: Wat is daar raar aan? Nou, dat is mij de afgelopen twee jaar nog nooit een hele week gelukt! Eindelijk! Onze jongste slaapt hele nachten in haar eigen bed, tot ze ‘s ochtends wakker wordt of ik haar wakker maak. Daar komt nog bij, dat ze ook nog eens zelf rustig in slaap valt. Ik heb soms gedacht dat die dag nooit zou komen.
Theorie vs. praktijk
Toen ik nog een kinderloze uitslaper was, dacht ik altijd: Wat doen die ouders toch moeilijk?! Je moet gewoon streng en consequent zijn. Even laten huilen is niet erg, zolang ze niet in paniek raken natuurlijk. Je kind vooral NIET bij je in bed nemen. Onze oudste dochter onderstreepte mijn theorie, ze was het levende bewijs dat ik het slapen van mijn kids perfect kon managen. Ze sliep met twee weken al in haar eigen bedje. Doorslapen (officieel 5 uur achter elkaar) deed ze met twee maanden. Slapeloze nachten? Die hebben wij bijna niet gehad. Toen werd onze jongste geboren. Ze vaagde zowel mijn theoretische onderbouwing, als mijn praktijkvoorbeeld in één keer weg. Die dacht: Doorslapen? Wat is dat? Ik slaap waar en wanneer ik dat wil!
Zo begonnen twee jaren met onderbroken nachten. Ik kwam er al snel achter dat het slaapritme per kindje heel erg kan verschillen. Onze aanpak was hetzelfde. Daar kon het dus niet aan liggen. In het begin denk je nog, even een poosje door de zure appel heen bijten, dan regelt het zich vanzelf. Dat ging niet zo makkelijk. Mijn jongste kon gewoon niet goed zelf in slaap vallen. En als ze eenmaal sliep, dan werd ze meerdere keren per nacht wakker. Even laten huilen hielp niet, want dat eindigde altijd in een hysterische huilbui. En daarmee was je nog veel verder van huis.
Mijn droomvlucht
Al snel begon ik me meer te verdiepen in het slaapgedrag van baby’s. Ik noemde het mijn droomvlucht. Hoe kon ik mijn kindje nou lekker laten slapen? Het is eigenlijk best dom dat ik dacht dat het bij elk kind even makkelijk zou gaan. De een slaapt nou eenmaal beter dan de ander. Mijn man en ik verschillen daarin ook als dag en nacht. Hij heeft minimaal 8 uurtjes slaap nodig. Ik kan het met 6 uurtjes prima af. Waar hij zo vast slaapt dat je een bom af kunt laten gaan, word ik al wakker als er een muis bij de buren de trap op loopt. Ook meningen en zelfs wetenschappelijke artikelen over slaapgedrag wijzen allemaal een andere kant op. Waar de een pleit voor co-slapen, zegt de ander dat je ze lekker moet laten huilen. Erover lezen hielp mij wel mijn kennis te verbreden. Er is dus niet één manier. Het gaf me niet de hapklare oplossing waar ik op hoopte.
Volg je gevoel
Ik moet wel even onderstrepen dat ons meisje gelukkig wel sliep, maar gewoon niet alleen. Ik kan me niet indenken hoe zwaar het moet zijn als je een kindje hebt dat wakker wordt en dan gewoon niet meer wil slapen. Of een huilbaby? Onze situatie was als volgt. Welk ritueeltje we ook aanhielden, wat we ook deden, onze kleine madam wou gewoon niet alleen slapen. Laten huilen werkte niet, bovendien had ik daar ook totaal geen fijn gevoel bij. Het echte co-slapen zag ik ook niet helemaal zitten. Ik wou er wel langzaam naartoe werken, dat ze in haar eigen bedje zou gaan slapen. Misschien had ze gewoon meer behoefte aan contact. We besloten al snel dat we zouden doen wat goed voelde. Ze mocht haar eigen tempo bepalen, met een beetje hulp van papa en mama. Ze bleef lekker op onze kamer in haar eigen bedje slapen. Dat is het eerste half jaar zo gebleven. Het was ook nog eens heel handig, want ze kreeg tot een jaar borstvoeding. Op deze manier hoorde ik al dat ze honger had, voordat ze begon te huilen. Zo had iedereen een betere nachtrust. Na een half jaar vonden we dat het tijd was dat ze naar haar eigen kamer ging. Ze viel nog steeds moeilijk in slaap, dus bleven we vaak even bij haar zitten tot ze sliep. Als ze erg overstuur was, dan mocht ze bij ons in bed. Ze klampte zich dan aan ons vast als een klein aapje. Het liefst lag ze bovenop je. Met haar hoofdje op je borst, ik denk dat ze rustig werd als ze je hartslag hoorde. Toen ze rond een jaar was, werd ze steeds onrustiger. Dat verstoorde ook onze nachtrust. Wakker worden met trappelende voetjes in je gezicht is niet bepaald een pretje. Voor haar werd het meer en meer een spelletje. Het werd tijd voor de volgende stap.
Lekker in je eigen bedje
Naar mate je kids ouder worden, kun je ze steeds beter uitleg geven. Dat scheelt een hoop. We hebben het langzaam opgebouwd. Ze zou gewoon lekker in haar eigen bedje gaan slapen. Ze was nu een grote meid! In het begin bleven we zitten tot ze sliep. Langzaamaan ging ik eerder de kamer uit, maar bleef in de buurt. Werd ze onrustig, dan fluisterde ik door de deur dat mama vlakbij was. Het hielp soms ook goed, als ik boven nog wat aan het rommelen was en ze mij kon horen. Het in slaap vallen ging bij vlagen erg goed, maar soms eindigde het toch bij ons in bed. Als ze eenmaal sliep, legden we haar weer in haar eigen bedje. We bouwden het “in haar bedje slapen” heel langzaam op en het “samen met ons in slaap vallen” langzaam af. Het klinkt misschien alsof dit allemaal heel makkelijk ging. Maar soms werd ik er heel onzeker van. Doen we het wel goed? Moeten we het niet toch anders aanpakken? Ik kon het soms bijna niet opbrengen om weer naast dat bedje te gaan zitten tot ze sliep. Het huilen stond me dan nader dan het lachen. Toch zag ik dat onze aanpak langzaam begon te werken. Het ging steeds een beetje beter.
De aanhouder wint
Tot vorige week: Ineens is het moment daar… Ze slaapt gewoon al meer dan een week achter elkaar hele nachten door! Wat een mijlpaal en je voelt je echt stukken beter als je niet steeds in je slaap onderbroken wordt. Zo zie je maar weer, de aanhouder wint. Heb jij ook een lastige slaper? Mijn tip: Zoek een manier waar jij je goed bij voelt en die bij je past. Kijk naar je kindje, luister naar je hart. Forceer het niet en geef je kindje, maar ook jezelf de tijd! Voor ze 18 zijn, slapen ze vast in hun eigen bed;).
