Je hebt van die dagen dat alles tegen zit. Je kunt niet veel hebben en er hoeft maar iets te gebeuren of je schiet uit je slof.
Vorige week had ik er een drukke week opzitten. Ik had extra uren gemaakt, zodat ik de week erna de vakantie van onze gastouder kon opvangen. Vrijdag alleen nog een half dagje werken, dan thuis schoonmaken en dan echt weekend.
Rond 2uur waren we thuis. Ik gaf de kids nog wat te eten voordat ze lekker naar bed gingen. Op dat moment was alles nog chill. Tot de meiden besloten dat mama wel veel weg geweest was. Ze waren moe, plakten bovenop me en deden alles behalve luisteren. Toen ik ze eindelijk boven had, deden ze een laatste vluchtpoging naar onze slaapkamer. Ze doken op bed en ja hoor daar vloog de overvolle wasmand met opgevouwen was op de grond…
…de bom barstte en ik werd even echt heel boos. Toen ik die niet begrijpende koppies zag bekroop me meteen een inmens schuldgevoel. Die kids kunnen er natuurlijk niks aan doen dat mama druk is of even niet lekker in haar vel zit. Ik bracht ze naar bed met een extra knuffel en verhaaltje. En ik zei: “Sorry dat mama zo boos deed, dat was niet de bedoeling. Mama was een beetje moe, maar dan mag ik niet zo boos doen”.
Dat schuldgevoel? Dat bleef (helemaal terecht) nog wel even hangen.
Maar toen mijn dochter wakker werd en zei: “Mama ben je niet meer boos?”.
Ik: “Nee schat mama is niet meer boos.
Dochter: “Mama als je boos bent moet je een bloemetje plukken en dan wordt het beter.
Ik: “Ja lieverd, de volgende keer pluk ik rozen, een hele bos en dan word ik niet meer boos.”
Ben je boos,
Pluk een roos,
Zet hem op je hoed,
Dan ben je morgen weer zoet!
