Als ik dit schrijf lig je vredig naast mij te slapen in ons “grote bed”. Ik kijk naar je en word een beetje emotioneel. Wat is er veel gebeurd de afgelopen week en wat was jij dapper lieve Sara! Gelukkig was het achteraf gewoon een griepje en kom je er helemaal bovenop. Toch moesten we naar het ziekenhuis, omdat jij bijna was uitgedroogd. Dat is toch even schrikken! Wat er precies gebeurde?
Gewoon een griepje
Het begon ‘s nachts met één keer spugen. Daar bleef het eigenlijk bij. De volgende dag had je flinke koorts en diarree. Toch was je lekker aan het spelen. De koorts zakte, de dag erna had je alleen nog wat verhoging en diarree. Die diarree was wel een dingetje. Tot twee keer toe zat je hele bedje eronder. De muur had je nog net niet geraakt, maar het scheelde niet veel. Zo zielig was dat, helemaal vies en dan ook nog eens ziek, beroerd en heel verdrietig. Gelukkig knapte je op van een badje. Snel bij papa in bed, want het was inmiddels 4 uur ‘s ochtends. Ik ging nog even een wasje aanzetten. Ik was nog niet terug of je had ook nog eens alles onder gespuugd. Weer heel verdrietig en vies, weer douchen en wassen en weer lekker bij papa in bed. Ik mocht nog even met ontsmettingsmiddel in de weer.
Ik hoopte dat het spugen op zou luchten, maar het hield niet op. Ook al dronk je maar een paar kleine slokje, alles kwam er meteen weer uit. Onze opvang technieken waren inmiddels beter, dus hoefde je niet steeds te douchen na het spugen. Ik besloot die ochtend om thuis aan het werk te gaan. Ik bracht je grote zus alleen naar de oppas. Toen ik terug kwam, was het inmiddels 4-0 voor jou. Nog meer schone kleertjes, nog meer was. Je wou niks eten, drinken ging goed. Of tenminste, dat wou je wel. Goed ging het niet, want binnen no-time kwam het er weer uit. Was dit nog een gewoon griepje? Papa zei nog voor hij weg ging: “We moeten goed oppassen, want kleine kindjes raken snel uitgedroogd.”
Naar de dokter
Ik denk dat het rond 8uur al 5-0 of 6-0 was. Je had ook niet meer geplast sinds het “poepie incident”. Toch maar even de dokter bellen. Toen ik eindelijk door de wachtrij heen was, scoorde jij de 7-0 over mijn voeten. Goed moment, want we konden ineens 3 uur eerder komen. In de wachtkamer ging het goed. Aan het bureau van de dokter iets minder, 8-0. Ja, je was wat uitgedroogd maar niet alarmerend. Naar huis met een vies drankje en als je ‘s middags nog geen plasje gedaan had, moesten we weer bellen.
Eenmaal thuis, wou jij alleen nog maar liggen en slapen. Het vieze drankje hielp niet. Het werd 8-0, 9-0 en 10-0. Nog geen plasje, weer bellen, weer in de wacht, weer dezelfde vragen. We konden meteen komen. Ruim een half uur zaten we in de wachtkamer. Gelukkig sliep je in mijn armen. Helaas was er een andere dokter. Hij had nog een ander idee. Ik had op mijn strepen moeten gaan staan, want ik voelde aan alles dat het niet goed ging. Moesten we wachten tot jij uitgedroogd genoeg was? Ik zag toch dat het achteruit ging? Ik probeerde voorzichtig aan te geven dat het niet goed voelde en dat ik al zoveel geprobeerd had. Toch gingen we weer naar huis. Maar niet voordat je in de kamer van de dokter en in de auto de 11-0 en 12-0 scoorde.
Naar de dokter 2.0
Weer een ander drankje. Weer geen succes. Nu ging het snel achteruit. Je werd steeds slapper en wou niks meer. Ik moest je om de 5 minuten een paar drupjes van het drankje geven, maar je vond het vies. Het was een strijd die ik niet met jou wilde voeren. Jij begreep niet dat het je kon helpen. Je was steeds slechter aanspreekbaar en leek in mijn ogen met de minuut dunner te worden. Weg was het buddhabuikje, weg waren de spekbeentjes. Je broekje zat ineens los om je beentjes.
Toen papa thuis kwam schrok hij. Ik had je langzaam zwakker zien worden. Hij werd er in één keer mee geconfronteerd. Papa ging direct op zijn strepen staan. Jij moest naar het ziekenhuis, hoelang wil de dokter dit nog uitstellen? Na een hoop gebel mochten we komen. Wat een opluchting! Jij scoorde ondertussen gewoon verder. Zonder overdrijven waren we inmiddels bij 18-0. Waar je eerst nog goed reageerde, was je nu moeilijk wakker te krijgen en wou alleen maar slapen. Snel naar het ziekenhuis dus!
Toch naar het ziekenhuis
In de auto scoorde je gewoon verder. Het werd 19-0. We werden heel goed ontvangen op de SEH. Je kreeg een mooi knuffeltje, dat je niet meer los liet. Wat leek je klein in dat grote bed! Je wou graag drinken, maar alles kwam er meteen weer uit. 20-0, 21-0. Je leefde wel een klein beetje op van de nieuwe omgeving.De verpleegster gaf aan dat het goed was dat we gekomen waren. Ze kon aan je zien dat je was uitgedroogd: diep liggende ogen, suf en vertraagde reactie. Dit kon zo niet doorgaan. Je onderging de onderzoeken heel dapper. Kracht om tegen te stribbelen was er niet meer. Gelukkig waren er naast het spugen en het feit dat je sinds 5uur ‘s ochtends niet geplast had, geen alarmerende symptomen. De dokter besloot jou een sonde te geven. Daarmee konden ze dan heel langzaam ORS (een mengsel van zouten en druivensuiker) toedienen. Na bijna 2 uur SEH mag je eindelijk naar de kinderafdeling.
Je komt in een box-unit te liggen. Dit is een speciale kamer, waar de verpleegsters en dokters je in rare gele jurken komen verzorgen. Dit om te voorkomen dat andere kindjes in het ziekenhuis niet ook ziek worden. Wij maken er grapjes over, want het ziet er best gek uit. Ook hier gaat het spugen gewoon door, 22-0, 23-0. Eerst even acclimatiseren. De verpleegsters en artsen zijn ontzettend lief. En stiekem kan er wel een lachje af als je complimentjes krijgt over de nagellak op je kleine macaroni-teentjes. Je krijgt alweer een mooie knuffel, dit keer een giraffe en die druk je dicht tegen je aan. Dan moeten ze je toch nog even pesten. De sonde moet worden ingebracht. Met z’n vieren houden wij jou kleine, verzwakte lijfje vast. Met een laatste krachtinspanning stribbel je nog even tegen. Je snapt er niks van en wil dat ding eigenlijk meteen weer uit je neus trekken. Even ben je heel verdrietig, maar met je nieuwe knuffel giraffe, een hartjespleister op je wang en je favoriete “apenliedje” (Adventures of a lifetime, Coldplay), ben je snel weer rustig. De infuuszak met ORS wordt aangesloten. Wij noemen het de toverdrank die jou beter gaat maken. Het is inmiddels al laat en we stoppen je lekker in. Je valt als een blok in slaap. Papa gaat naar huis, mama blijft bij jou slapen.
Yes, een plasje!
Het lijkt goed te gaan. De verpleegkundige vertelt, dat ze om 2 twee uur komen kijken. Ook houden ze je hartslag en je zuurstofwaardes in de gaten. Ik kan dus met een gerust hart gaan slapen. Na twee uur komt de nachtverpleegkundige. Ze zetten het infuus iets sneller, omdat het tot nu toe heel goed gaat. Je hebt al twee uur niet gespuugd. Toch was dat letterlijk een druppeltje teveel. Het deed jouw emmertje weer deed overlopen, 24-0. Ze zetten het infuus weer omlaag en jij slaapt vrijwel meteen verder. Je wordt pas rond 8uur wakker van een natte luier (!). Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met een luier vol plas en poep. Wat je kwijt raakt door spugen, plassen en poepen wordt weer aan de infuuszak toegevoegd. Even heb ik goede hoop dat het spugen voorbij is. Toch scoor je nog twee keer en is de stand 26-0. Ondanks dat je aardig wat vocht binnen hebt gekregen, ben nog niet jezelf. Even lekker opfrissen met een washandje, schone kleertjes aan en je slaapt weer verder.
Als ik met je grote zus facetime en ze jou naam roept, sta je ineens rechtop in bed. “Nina?” Eindelijk, je praat weer. Daar ben je weer! 26-1 voor Sara! Papa en Nina komen er snel aan en als ze er eenmaal zijn leef je helemaal op. Je hebt inmiddels voldoen
de vocht gehad en bent ruim een halve kilo in één nacht aangekomen. Je hebt weer wat kleur op je wangetjes. De plasjes en poepjes blijven komen. Al snel mag je weer gaan eten. Eerst ben je boos dat je geen ontbijtkoek mag, net als je zus. Met tegenzin begin je aan een biscuitje. De crackers heb je liever. Er volgt een knijpfruitje, nog een cracker, flesje met diksap en zelfs een boterham met smeerkaas. Alles blijft erin! Dan wordt je toch wel weer moe en waar de koorts uitbleef, heb je weer verhoging. Je bent nog wel ziek, maar omdat je niet meer uitgedroogd bent en niet meer spuugt, mag je lekker thuis verder uitzieken. Voordat we weg gaan, mag jij samen met je grote zus nog even die gekke, gele jurk aan van de lieve verpleegster, die zo goed voor je zorgde. Het beoordelingsformulier vullen we in met een dikke 9. Van de koffiejuf tot de verpleegsters en de artsen, ze waren allemaal superlief voor jou. Niets was teveel en ze namen altijd voor alles de tijd. Ze lieten het jou in je eigen tempo doen. Ook het ziekenhuis (St. Jansdal, Harderwijk), wat een fijn ziekenhuis voor kinderen! Bij het weggaan mogen we aan de giraffenstaart trekken, om de deur open te doen.
Thuis
Wat fijn om weer thuis te zijn met je nieuwe giraffenvriend. Je grote zus verzorgt je goed. Met vlagen ben je even de oude, maar dat kost nog iets teveel energie. Toch maar even lekker op de bank of bij papa en mama hangen. De wedstrijd is nog niet gewonnen, maar je bent zeker op de helft! Papa en ik kunnen weer rustig ademhalen. Vanavond slaap jij bij ons in bed.
Meestal kruip jij tegen ons aan. Dit keer ben ik het die dicht tegen jou aan kruipt. Terwijl je slaapt, pakt jou kleine handje de mijne. Ik geniet stilletjes van jouw kleine warme lijfje en jouw rustige ademhaling. Lekker slapen en snel weer beter worden Sara! Het is veel te saai zonder jouw boevenstreken!
Liefs van jouw MessyMommy
