Select Page

Ik stond er nooit zo bij stil, hoe moeilijk het kan zijn om de juiste gastouder voor je kids te vinden. Wij hadden in het begin gewoon heel veel mazzel. Eerst paste mijn tante op, die was al gastouder. Toen zij ging minderen vonden we viavia vrijwel direct een andere gastouder. De kids gingen graag naar haar toe en het was het begin van een mooie vriendschap. Ik moest eigenlijk altijd een kwartier vroeger van huis, omdat we zo lang aan het kletsen waren;). Ik dacht dat we gebakken zaten, in elk geval tot aan de basisschool. Het liep anders dan verwacht, onze gastouder ging stoppen. Ineens moesten we weer opzoek. En dat liep iets minder makkelijk dan verwacht.

Op gastouder zoektocht
Ik schakelde allereerst het gastouderbureau in. Ook begon ik een eigen zoektocht via Facebook. Al snel bleek het niet zo gemakkelijk om twee kinderen voor één hele en twee halve dagen te plaatsen. Ik ging bij drie gastouders op gesprek. Bij de eerste had ik een oké gesprek en er was niet echt iets op aan te merken. Ik hoopte echter op een soort wauw gevoel. Een beetje het zelfde idee als je een trouwjurk past. Zodra je hem aan hebt, weet je dat het goed zit. Dat gevoel had ik bij onze vorige gastouder wel meteen gehad. Ik besloot daarom mijn gevoel te volgen en toch nog maar even verder te zoeken. Met gastouder twee had ik die klik wel, maar die was niet zo flexibel qua uren. Mijn werk kan soms wat uitlopen en ik heb ook geregeld klantmeetings en events. Het is voor mij dan belangrijk, dat ik niet het gevoel heb dat ik op twee plekken tegelijk moet zijn. Ook deze gastouder viel daarom af. Gastouder drie was een lieve vrouw, maar het was er niet zo schoon. Ik heb geen smetvrees en ik geloof erin dat een beetje vuil goed is voor de weerstand. Dit was toch wel iets meer dan dat. Daarbij lag het ook nog eens ver uit de route. Ook een “no go” dus.

Wat nu?
Alles wat bij eerdere gastouders vanaf dag één vanzelfsprekend was, stond ineens op losse schroeven. Moesten ik dan toch voor mijn gevoel concessies doen? Was het slim om nog verder te zoeken? Of was ik misschien gewoon verwend?

Inmiddels had mijn eigen zoektocht of Facebook ook resultaat. Ik vond een gastouder, met wie ik een leuke chat had. Bij haar kwamen op korte termijn plekjes vrij en bovendien werkte ze ook nog eens met ons gastouderbureau. Al snel gingen we op gesprek. De klik was er, ze zou op korte termijn bij ons in de buurt komen wonen, ze was flexibel en deed allerlei leuke dingen met de kids. Ik was super enthousiast, dit voelde goed! Ik ging langs om kennis te maken, de meiden gingen mee. Voor de zoveelste keer. Ik denk niet dat ze echt snapten waarom we steeds ergens anders gingen “spelen”. Toch was het voor mij belangrijk om te zien hoe ze op de nieuwe omgeving  en vooral op de gastouder reageerden en andersom. De kennismaking verliep prima, er was een klik. Ik zag het meteen helemaal zitten. Daar was dat trouwjurk gevoel! We maakten afspraken, de meiden konden begin van de nieuwe maand meteen komen. Wat een opluchting!

Het melk incidentje
De eerste keer bij de nieuwe gastouder leek het goed te gaan. Maar al snel was er een incidentje. Mijn oudste dochter wilde haar melk niet wou opdrinken. De gastouder gaf bij ons aan dat ze op haar strepen was gaan staan en gezegd had dat ze moest blijven zitten tot het op was. Er is niks mis met regels en ik vond het prima dat ze dat duidelijk maakte. Thuis mogen onze kids ook best veel, maar er zijn wel basisregels en daar moeten ze zich aan houden. Ik was blij dat de gastouder dit zelf bij mij aangaf. Al snel merkte ik echter dat mijn dochter sindsdien helemaal geen melk meer wilde drinken. Dat vond ik toch best vreemd. Hoe was dat precies gegaan? Wat was er gezegd? Mijn dochter was wel gevoelig, maar zo heftig reageerde ze normaal niet. Ik dacht dat ze misschien wat onder de indruk was van de nieuwe situatie. Ik liet het op dat moment dus voor wat het was en schonk er niet teveel aandacht aan. Het leek mij beter het te negeren, dan zou het vanzelf wel weer goed komen. Nu ik terugkijk, denk ik dat de problemen hier een beetje begonnen zijn.

Tegenzin
Mijn oudste ging met meer en meer tegenzin naar de gastouder. Al snel beperkte zich dit niet alleen tot huilen in de auto. Als ik haar wakker maakte, dan begon het huilen al. “Ik wil er niet naar toe mama, ze is boos”, zei ze dan. Wat mij wel een beetje zorgen baarde, was het feit dat ze niet boos was maar verdrietig. Meestal als ze iets niet ziet zitten, gaat ze op haar strepen staan en volgt er een fijne peuter driftbui. Dit was anders. Toch moest ik naar mijn werk en mijn dochter naar de gastouder. Ik legde haar dan uit, dat mama echt moest werken. Ik voelde mij er echter niet prettig bij. Ik hoopte dat het gewoon een fase was. Het was natuurlijk best een ingrijpende verandering in haar peuterleventje. Het zou wel overgaan. Niets bleek minder waar.

Als ik mijn meiden bij onze vorige gastouder kwam halen, dan wilden ze vaak niet met mama mee naar huis. Het was er veel te leuk. Ik heb er vaak om gelachen als ik ze spartelend de gordel om probeerde te doen. Bij de nieuwe oppas was dat wel anders. Ze kwamen meteen op me afrennen en lieten me niet meer los. Vooral mijn oudste wist niet hoe snel ze haar jas aan moest doen. Maar ook bij de jongste zag ik dat ze anders reageerde. De spontane knuffels en natte kussen die onze vorige oppas kreeg, bleven bij de nieuwe oppas uit.

Praat jouw dochter altijd zo weinig?
Op een gegeven moment vroeg de gastouder of mijn oudste dochter thuis ook altijd zo rustig en stil was. Ik moest haar dat nog eens laten herhalen, want ik dacht even dat ik het niet goed begreep. Mijn oudste en stil? Het is eerder zo dat ik haar soms wel achter het behang kan plakken, omdat ze niet stopt met praten. Ze stelt honderden vragen per dag, vertelt verhalen aan wild vreemden. Ze praat zelfs in de supermarkt met mensen, waar ik zelf liever omheen loop. Laatst nog met een man van bijna twee meter, een dikke baard, leren gilet. De gemiddelde Hells Angel was er niks bij. Die man ging ze wel even vertellen dat ze een meisje is en dat haar papa een piemeltje heeft. Ze hangt hele verhalen op tegen de bouwvakkers bij ons in de buurt. Ook als papa en mama er niet bij zijn, is ze alles behalve verlegen. Dus mijn lieve, spontane meisje en stil? Dit klopt niet!

Ik sprak mijn gevoel meteen uit en gaf aan dat ik hier best wel van schrok. Ik was blij dat de gastouder hier open over was, want anders was ik er misschien nooit achter gekomen. Vanaf de volgende maand zouden de meiden drie in plaats van twee dagen naar de gastouder gaan. Misschien dat ze toch nog moesten wennen. Wellicht dat meer regelmaat zou helpen? Ze gingen op dat moment nog één dag naar een buurvrouw, dus ze waren wel steeds ergens anders.

Het rare gevoel dat ik eigenlijk al sinds het melk incident had, werd sterker en sterker. Ook had ik de afgelopen tijd wel wat veranderingen in het gedrag van mijn oudste gezien. Het “niet praten” deed ze soms ook thuis. Ik dacht dat het een spelletje was. Ze sprak dan gewoon een poosje niet of wou alleen fluisteren op bepaalde momenten van de dag of in nieuwe situaties. Nu had ik wel een vermoeden waar dit vandaan kwam. Ook vroeg ik de buurvrouw die één dag in de week oppaste of mijn oudste zich bij haar ook zo stilletjes gedroeg. Maar die reageerde precies zoals ik ook had gedaan: “Stil? Absoluut niet, ze praat van het moment dat ik komt, tot ik weer wegga”.

Hoewel mijn gevoel  aan kanten protesteerde, besloot ik het met mijn verstand nog even aan te kijken. Een nieuwe zoektocht maakte het misschien nog wel erger. Weer andere mensen, weer een andere omgeving.

De letterlijke druppel: Broek plassen
Children'S Ogen, Ogen, Blue Eye, EmotieMijn oudste was al zindelijk voordat ze naar de nieuwe gastouder ging. Ongelukjes gebeurden bijna nooit en als het gebeurde vond mijn dochter het vreselijk. Bij de nieuwe gastouder was het echter toch een paar keer mis gegaan. Ook dit had ik afgeschoven op: nieuwe situatie, wennen. Op een dag kwam ik de meiden rond zes uur ‘s avonds halen. Ook die dag had ze een ongelukje gehad. Er bleek echter geen reserve broek meer te zijn en de gastouder had zelf niks anders om aan te doen. Dat leek mij een beetje onwaarschijnlijk met drie eigen kinderen, waarvan één in dezelfde leeftijd maar goed. Mijn dochter had dus de hele dag zonder maillot en op blote voeten rondgelopen. Ik moest haar met blote benen mee naar huis nemen, terwijl het vroor. Het was op dat moment ook nog eens op de tijdelijke opvanglocatie. Lees betonnen vloer met dun kleed en misschien net 20 graden. Dit zat me echt niet lekker en ik gaf direct aan dat ik het wel een vreemde situatie vond. Ik kreeg bijna het gevoel dat het een soort straf was voor mijn dochter, dat ze haar zo rond liet lopen. Waarom had ze mij niet gebeld, dan had ik haar op kunnen halen of kunnen regelen dat er wel schone kleertjes kwamen. Ik sprak toen ook meteen uit dat mijn dochter zichzelf niet was en het duidelijk niet naar haar zin had. De gastouder schrok daar wel van en wilde daar graag wat aan doen. Ik vertelde haar dat ze soms misschien wat te heftig reageerde en dat mijn dochter daar wel gevoelig voor is. Hoewel ze echt niet van suiker is en wij haar zeker ook niet zo behandelen. Het was echter heel duidelijk, dat het roer drastisch om moest. Dit kon zo niet langer. De gastouder vertelde ook nog dat ze die dag heel boos was geweest op haar zoon, dus mochten mijn kinderen eraan refereren dan wist ik waar het vandaan kwam. We gingen naar huis in de vrieskou en zonder broek en sokken.

In de auto
Al die tijd had mijn dochter niets gezegd, ook niet tijdens het gesprek met de gastouder. In de auto begon ze te huilen: “Ohnee mama, ik ging in mijn broek plassen, dat is niet goed!” Ze bleef herhalen dat de gastouder erg boos was. Ik kon wel janken, ze was gewoon echt overstuur. Ik zette direct de auto aan de kant en stelde haar gerust. Ik zei dat iedereen wel eens een ongelukje heeft. Dat is helemaal niet erg, dat kan gewoon gebeuren. Met een paar dikke knuffels bedaarde ze weer een beetje.

Op dit moment heb ik direct (in de auto nog) contact opgenomen met het gastouderbureau. Ze waren erg begripvol en meedenkend. Ook zouden ze de gastouder er nogmaals op aanspreken. We zouden samen naar een oplossing zoeken.

Nog één laatste kans?
Het gastouderbureau had inmiddels contact gezocht met de gastouder. De gastouder had zich bereid getoond voor verbetering en vroeg om nog een kans. Ik besloot dat ik dat wel wilde proberen als een soort laatste kans. Dat weekend keek ik zaterdag al op tegen die maandag. Ik niet alleen. Mijn dochter smeekte mij of ze niet meer naar de gastouder hoefde. Ik kan je vertellen, als je driejarige dat doet dan breekt je hart. Ik ging dat weekend bij mijn ouders langs. Mijn vader liet vallen dat hij vond dat de meiden wat terughoudender waren. Zich anders gedroegen. Dat was de spijker op z’n kop. Het gevoel dat ik al een tijd had, werd hier nog eens bevestigd. En als ik al zo tegen de maandag opzag, hoe moest dat voor die kinderen dan wel niet zijn? Gelukkig was mijn jongste ziek. Natuurlijk ben je niet blij als je kind ziek is, maar als het dan toch moest gebeuren, was het wel een goed moment. Ik hield die maandag mijn oudste ook thuis en meldde ze allebei ziek. Maar na maandag kwam dinsdag en ik werkte vanuit huis. Mijn meiden waren eigenlijk alweer oké, maar ik kon ze er gewoon niet meer naartoe brengen. De gastouder had al een voorgevoel en appte of ik mij er niet prettig bij voelde. Ik belde het gastouderbureau en liet weten dat ik opzoek wilde gaan naar een nieuwe gastouder. Ik sprak uit dat mijn gevoel niet klopte en ze begrepen het meteen. Wat een opluchting was dat! Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen ze er nog heen te brengen. Vervolgens belde ik de gastouder, die (begrijpelijk) teleurgesteld was. Ik gaf aan dat ik het erg lastig vond, maar dat ik voor mijn kinderen moest kiezen. Ik moest doen wat goed voelde. Het was geen leuk, maar wel een prettig gesprek. We zouden later bij elkaar in de straat komen wonen, dus ik wou het graag netjes afsluiten. Zo gezegd zo gedaan. Wij gingen opzoek naar een nieuwe gastouder en als we elkaar tegenkwamen, maakten we een spontaan praatje. Het was prima zo.

Achteraf
Toen we eenmaal van gastouder gewisseld waren, vielen er veel kwartjes op hun plaats. Het moment dat ik mijn oudste vertelde dat ze nooit meer naar die gastouder hoefde? Ik zal het nooit vergeten! Er leek gewoon zichtbaar een last van haar schouders te vallen en ze begon gewoon te juichen en te dansen. Ze zei: “Dankje mam” en ik kreeg een dikke knuffel. Ze vroeg steeds weer of het echt waar was. Ook waren de kinderen al snel weer veel opener, blijer en happier. Ik had dat niet zo door gehad. Het sluipt er natuurlijk langzaam in. Het was echt een wereld van verschil. Mijn oudste zegt nu, meer dan een half jaar later, nog wel eens: “Mama, hoeven we daar nooit meer heen?”. Wat ben ik blij dat we deze keuze gemaakt hebben. Ik heb wel geleerd, dat het heel belangrijk is om je gevoel te volgen en naar je kinderen te kijken en te luisteren. Zo ver laat ik het niet meer komen!

Naar de nieuwe gastouder
Bij de nieuwe gastouder was het begin even spannend. Mijn oudste vroeg dingen als: “Mag ik bij de nieuwe gastouder wel hard praten?”, “Wordt de nieuwe gastouder niet boos als ik een ongelukje heb mama?”. Pas toen kwam heel duidelijk naar voren hoe diep het bij mijn dochter zat. Nu is alles gelukkig weer alsof het nooit anders geweest is. De nieuwe gastouder krijgt knuffels en natte kussen bij het weggaan. Ik hoor alleen maar positieve en leuke verhalen van de kinderen. Ik zie gewoon dat ze er graag heen gaan en dat ze weer helemaal zichzelf zijn.

Staartje
Ons verhaal kreeg nog een staartje. Niet lang na onze switch belde het gastouderbureau om te vragen hoe het nu ging. Wat zijn we blij geweest met hun support. Ze hebben ons vanaf het begin serieus genomen. Ook vertelde ze, dat er inmiddels nog een kindje weg was bij de gastouder. Ook met vergelijkbare redenen. En daar bleef het niet bij. De gastouder was inmiddels bij ons in de straat komen wonen. Onze straat loopt rond, dus in principe zien we elkaar niet zo vaak, maar we wonen wel bij elkaar in de buurt. Ik was in het speeltuintje met mijn meiden, valk bij ons. Ik zag een klein jongetje van ongeveer twee, misschien net drie, dat ik herkende als een van de gastkindjes van de bewuste gastouder. Eerst dacht ik dat hij daar alleen was, maar al snel bleek dat hij er met de kinderen van de gastouder was. Kinderen in de leeftijd van drie en ik schat ca. 10 jaar. Ik dacht eerst nog dat het jongetje misschien gewoon in de buurt woonde. Dat zijn papa of mama ook in de speeltuin zat. Tot hij de schommel tegen zijn gezichtje kreeg. Hij had zijn tand door zijn lip en zette het op een brullen. Ik vroeg waar zijn mama was, maar hij zei dat hij bij de gastouder was. Ik ging mee en toen ik de oprit opliep, kwam de gastouder ons al tegemoet. Ze schrok zichtbaar toen ze mij zag. Ze had de verantwoording van zo een klein gastkindje bij haar kinderen neergelegd. Ze had hem naar de speeltuin laten gaan, die totaal niet in het zicht lag. Je moest een weg oversteken. Oké het was geen drukke weg, maar er rijden wel auto’s. Ik kon maar aan één ding denken: Wat als hij die schommel harder tegen zijn hoofd had gekregen en ik er niet bij was geweest? De gastouder bedankte mij dat ik mee was gelopen, maar ik voelde aan alles dat ze ook wel wist dat ze goed fout zat.

Dubio
Ik wist even niet wat ik moest doen toen ik naar huis liep. Ik wilde de gastouder eigenlijk niet “verraden”, want ik gun iedereen zijn werk. Aan de andere was wel de veiligheid van haar gastkinderen in het geding. Ik kon alleen maar denken, wat als dat mijn kinderen geweest waren? Dan had ik het als ouder willen weten. Ik besloot het gastouderbureau te bellen en er melding van te maken. Ze waren erg blij dat ik belde. Voor hun is het immers ook lastig om de veiligheid van een kind bij aangesloten gastouders te waarborgen. Uiteindelijk heeft het gastouderbureau besloten de samenwerking met deze gastouder te stoppen. Ik begrijp dat het erg vervelend is voor haar en dit was nooit mijn doel. Ik kon het er echter niet zomaar bij laten. Ik denk nu nog vaak: Wie weet wat er allemaal is voorgevallen, waar je als ouder gewoon geen weet van hebt. Gelukkig kunnen wij dit hoofdstuk nu afsluiten en hebben we weer een fijn plekje voor onze kinderen gevonden.

Wat ik jullie mee wil geven? Vertrouw op je gevoel! Je mama-instinct vertelt je vaak het juiste;).

Lees ook mijn blog over: Van thuis naar het ziekenhuis: Uitgedroogd door griep. Ook daar vertelde mijn mama-instinct mij al vrij snel het juiste.

Bron foto’s: Pexels en Pixabay.